ตอนที่อยู่แถวๆพงษ์เพชร ผมมีโอกาสแวะไปคลองเปรม เกือบทุกปี
เอ๊ะชื่อคุ้นๆนะ เหมือนจะเป็นสถานกักกัน
ใช่แล้วครับ สถานที่นี้ก็คือ เรือนจำกลางคลองเปรม
ไม่ได้เอาโอเลี้ยงไปฝากใคร หรือมีคนข้างในโทรให้ไปหา แต่ผมไปดูงานเฟอร์นิเจอร์ฝีมือผู้ต้องขัง ที่จะมีการจัดแสดงเป็นประจำ
คนรักเฟอร์นิเจอร์อย่างผม จึงไม่พลาด
แม้จะไม่ได้ซื้อ แต่แค่เดินดูก็อิ่มใจ
ผมเดาเอาว่า คนที่ชื่อชอบภาพวาดหรืองานศิลปะ น่าจะอารมณ์ประมาณนี้
ต่างกันที่ผมชอบเสพแต่ไม่ชอบซื้อ
ที่ผมไม่ซื้อ เพราะว่าอยากเผื่อแผ่ให้คนอื่นได้ดูบ้าง
แต่ตอนเรียนมหา’ลัย ผมย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ก็เลยไม่รู้ความคืบหน้า ว่าเดียวนี้เขายังมีงานเฟอร์นิเจอร์อยู่หรือเปล่า
การหาอาชีพให้ผู้ต้องขัง ระหว่างจำโทษเป็นเรื่องที่น่าสนับสนุน เพราะเมื่อได้อิสรภาพ คนเหล่านี้จะได้มีทางเลือกที่ดีกว่าเดิม
แต่ผมแปลกใจว่า ทำไมต้องเป็นงานเฟอร์นิเจอร์ไม้ด้วย
เดาว่า ในอดีตบ้านเรามีไม้มีป่า มากมายเหลือเฝือ
การผลิตสินค้าจากธรรมชาติ จึงเป็นทางออกที่เหมาะสม
แต่เอ… เดี๋ยวนี้ไม้เมืองไทยก็หมดป่าอยู่แล้ว
วิชา กพอ. ในคุก น่าจะเปลี่ยนไปด้วยนะ (กพอ. ย่อมาจาก การงานพื้นฐานอาชีพครับ)
ถ้านึกไม่ออกว่าจะทำอะไรขายดี ลองไปดูตัวอย่างเรือนจำที่ฟลอริดา สหรัฐอเมริกา
ผู้ต้องขังกลุ่มนี้ เขามีไอเดียทำสินค้าขาย โดยใช้พืชผักที่ปลูกในบริเวณนั้นมาแปรรูป
จากพริกและพริกไทย ผลผลิตทีได้ก็คือ ซอสพริก
รสดั้งเดิม อาจฟังดูธรรมดา แต่รส Smoke และ No Escape นี่ซิ แค่ชื่อก็น่าลองชิม
“แล้วจะเอาไปขายยังไง”
“จะให้ผู้คุมเอารถไปเปิดท้ายขายของที่ตลาดนัดรึ”
ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นครับ!
ยุคสมัยนี้ แค่คลิกก็เปิดร้านได้
สินค้าตัวนี้ จึงเปิดขายทางเน็ตเท่านั้น
เห็นตัวอย่างนี้แล้ว กรมราชทัณฑ์เมืองไทย น่าจะลองเอาไปใช้ดูนะครับ
เผลอๆอาจจะดังกว่าโอท็อป
และเพื่อให้จำง่ายก็ตั้งชื่อเลียนแบบซะเลย เอาเป็น One Jail One Product หรือ OJOP
เป็น “โอ้-ชอบ” แต่ออกเสียงเป็นวัยรุ่น งุงิๆ ว่า “โอ้จ้อป”
กาแฟบล็อก 
อีกหน่อย เสาร์- อาทิตย์ เราจะไปเดินตลาดนัดกัน ใน เวบ!!